Muna: Ekki horfa á fréttaannálana!

Ég óska ykkur öllum gleðilegs nýs árs af öllu hjarta.
Ég má varla vera að því að hugsa þessa dagana. Það er svo þrotlaus vinna að berja saman handritin fyrir Gettu betur. Hins vegar rifjaðist dálítið upp fyrir mér í gær sem ég ætla að setja hér á netið svo ég gleymi því aldrei:
EKKI HORFA Á FRÉTTAANNÁLA ÁRSINS!
Ég er allt of hrifnæmur til að ráða við það. Ég fer í hnút af gremju út í þessa asna sem stjórna landinu og asnakjálkana sem kjósa þá yfir sig aftur og aftur og aftur. Og ég á ekki einu sinni orð yfir brjálæðingana úti í heimi. Maður rétt meikar þennan guðsvolaða táradal einn dag í einu, en eitt ár á klukkutíma ... Það er of mikið fyrir mína veigalitlu mótstöðu gegn illsku og hálfvitagangi heimsins.
Einkum er leiðinlegt hvað maður lendir í mikilli innbyrðis mótsögn. Maður bölvar og ragnar þessu kóngapakki og hneykslast á þjóðunum sem kjósa að hafa þessar afætur á fóðrunum, lið sem aldrei þarf að dýfa hendinni í kalt vatn og þykir hafa unnið einhver afrek um hver áramót með því einu að hafa ekki hrokkið upp af síðan síðast. Frakkar og Rússar eru fundu endanlega lausn á þessari plágu, þeir klipptu einfaldlega hausinn af öllu liðinu!

(Rússar gerðu reyndar þau reginmistök að láta Anastasíu sleppa. Fyrir vikið kom upp goðsögn. Sú stríðalda dekurrófa varð að einhverri álagaprinsessu í ímynd næstu kynslóða en ekki forréttindatuðran sem hún var í raun og það fréttnæma verður þá ekki grimmdarlegir glæpir föður hennar gagnvart sveltandi alþýðu Rússlands, heldur meint villimennska bolsévikkanna sem sáu til þess að hann fengi makleg málagjöld.)

Að þessu loknu horfir maður svo upp á Saddam Hussein hengdan og nær ekki upp í nefið á sér yfir viðbjóðnum. Að mannkynið skuli ekki vera vaxið upp úr svona ógeði! Og bingó ... það stendur ekki steinn yfir steini í því sem maður þykist standa fyrir.

Millilendingin er sú að Kínverjarnir hafi farið rétt að þessu. Keisarinn gat auðvitað ekkert að því gert að hann væri keisari, hann var á ákveðinn hátt fórnarlamb líka. Hann gat orðið gegn þjóðfélagsþegn í garðyrkjunni. Kínverjar tóku reyndar séns, rétthafi krúnunnar var hafður á lífi. (Hvað ef Rússar hefðu tekið þennan séns? Væru Anastasía og Elísabet II núna sötrandi te saman, akandi í ráðherrabílum og spiki, elskaðar og dáðar af Englendingum og Rússum fyrir það eitt að vera ekki dauðar? – Muna: "ef" og "hefði" eru orðin sem andskotinn notar til að stjórna heiminum.)
Í kvöld sá ég hins vegar fyrrihlutann á mynd um Reyni Traustason og áhuga hans á einhverjum orðljótum furðufugli og manngæsku hans í garð furðufuglsins, sem áreiðanlega hefur verið áhugaverð fyrir þá sem hafa áhuga á honum, þ. e. Reyni.
Að lokum áttum við reyndar skemmtilegar samræður um heimildagildi fornsagna og nútímasagna og út frá því sannleikshugtakið og eðli þess. Ég náði að setja fram vísi minn að kenningu um stuld sagnfræðinnar á sannleikshugtakinu án þess að vera kveðinn í kútinn, aldrei þessu vant, en sú kenning er enn í smíðum og efni í annað blogg.
Bið að heilsa!